Ken je dat?
Dat je wakker wordt in de ochtend, en je je opeens stik chagrijnig voelt? Boos om alles? Zo werd ik vandaag wakker… Waarom? Ik had geen idee.
Totdat ik mijn Facebook opende…weer een dagwaar ik iedereen zie delen, uiten en zoeken naar van alles over …Corona. Zoekend naar bevestiging of juist vechtend tegen elkaar, want weet je, iedereen vindt of wil dat hij/zij gelijk heeft. We vinden ‘de andere’ dom, onbewust, angstig, zwak, te braaf, ongehoorzaam, te rebels, of te egoïstisch. Misschien zeggen ze het niet hardop maar het sijpelt door alle berichten heen. Wat is dat toch?
En dát is wat ik voel, onmacht. Ik vind ’t stom dat iedereen van alles vindt, terwijl helemaal niemand weet hoe het zit, want wees eerlijk dat weten we eigenlijk toch nooit? We geloven iets of we geloven het niet, toch? Dat is toch het enige dat er is?
We worden beïnvloed. Van alle kanten komt er informatie op ons af. En omdat we het niet weten -wat naar voelt, alsof we geen controle hebben- maken hokjes, trekken we conclusies. Hokjes waarvan wij vinden dat wij daar in passen gewoon omdat dat ‘veiliger of beter’ voelt. En we ons even de ‘betere’ mens kunnen voelen. En dan begint het oordelen… over iedereen die een ander hokje heeft gekozen. En het cirkeltje is weer rond. Meer uitsluiting en eenzaamheid. Ik wordt daar zo verdrietig van…
Waarom blijven we niet gewoon bij het niet-weten en bij het wel-voelen? Gewoon allemaal samen in onze eigen ruimte met respect voor elkaar. Want we zijn toch allemaal anders? En we hebben toch allemaal onze eigen richting? We hoeven helemaal niks van de ander te vinden èn we hebben van niemand bevestiging nodig. Voor de ene is iets anders waarheid dan voor de ander.
Daarbij is angst -naar mijn mening- hèt signaal van het ‘zelf’ dat je van jezelf verwijderd bent. Dat je iets doet of geloofd dat zo niet ‘jij’ is. Dus hoe duidelijk is het dat dit de tijd is om iets ‘anders’ te doen dan wat we gewend zijn. Ons niet te verbinden met die angst, maar juist heel dicht bij jezelf te blijven.
Je kunt juist nu supergoed kiezen om stil te blijven, hoe onwennig en stom dat misschien in het begin voelt. Zo worden dingen uiteindelijk echt helder. Dat kunnen we ook van deze ‘crisis’ leren… ‘Dichter bij jezelf komen, in de stilte van nu’. Mooi thema toch?
En weet je, ik vind echt niks van onze overheid en zijn keuzes, ik vind niks van het Corona-virus an sich. Tuurlijk heb ik er mijn persoonlijke gevoel bij maar voel niet de behoefte die te delen of laten bevestigen. Want hij hoort bij mij. Niet bij jou maar bij mij…
Ik geloof oprecht dat idereen doet wat hij kan en ik voel me dankbaar dat er voor ons gezorgd wordt, ik ben dankbaar voor de rust, de inzichten. Voor de ruime inademing die de natuur nu kan doen. Ik ben dankbaar voor alle spiegels die ik telkens opgeworpen krijg. Ik ben dankbaar voor die stampende boosheid die ik nu nog steeds voel. Want die laat me dit schrijven. Die laat me geen genoegen nemen met onwetendheid, onbewustheid, angst en eenzaamheid. Die geeft kracht om op te staan en ondanks alle stemmetjes in mijn hoofd, toch mijn hart te laten praten. Die laat me zoeken naar mijn stem en jullie naar je eigen stem. En als ik heel diep voel, laat die me de eenzaamheid zien die stiekem altijd voel knagen, die mij ook, juist nu, iets wil vertellen over mezelf…
Enfin, lieve jullie… Oordeel misschien wat minder. Pak pen en papier, zet een muziekje op. Zoek de stem van jouw hart en schrijf….of zing of dans of doe yoga. Leg je Social media even opzij, zet alle informatie een dagje uit. En voel de verbinding met jezelf weer. Dat voelt zoveel beter, geloof me…
P.s. En denk na dit bericht vooral niet dat ik het beter weet en al dat voelen al onder de knie heb… haha… nee hoor, ik struikel nog net zo hard als iedereen. Maar ik doe mijn best. Een betere wereld begint daar, geloof ik echt. ❤️